Sumy Neapolitanskie

Dywagacje na temat dlugu hiszpani w stosunku do polski. Najpierw kwota - 430 tys. złotych dukatów proby 986 - kazdy zawiera 3.43 g zlota czystego - 1327,41 kg zlota Pozyczka udzielona okolo 450 lat temu przez Bone Sforze Filipowi II Aspekty prawne -(Calli) Prawa do tzw. sum neapolitańskich (czyli owych 430 tys. dukatów, o których mowa) po śmierci Bony Sforzy (zresztą z ich powodu została otruta w Bari) przypadły w spadku jej synowi Zygmuntowi II Augustowi i jego siostrom, czyli de facto Koronie Polskiej. O zwrot tych pieniędzy Rzeczpospolita zabiegała aż do swojego upadku. Część z nich wynegocjowała z pomocą przebywającego od 1575 r. w Rzymie kardynała Stanisława Hozjusza królowa Polski Anna Jagiellonka (zostały zwrócone przez Habsburgów w 8-10%). Innymi słowy, dług jest uznany a wierzytelność wymagalna, zrzeczenie się zarówno jego samego, jak i odsetek od niego jest skrają głupotą i działaniem anty-państwowym ze strony obecnie rządzących. -(Valana) O przedawnieniu: jeśli mnie pamięć nie myli, to przy ocenie stosunków prawnych bierze się pod uwagę stan prawny w momencie ich zaistnienia. XVI wiek nie znał instytucji przedawnienia roszczeń (stąd te kilkusetletnie procesy między szlachtą o tę samą rzecz/ nieruchomość), więc i należność z wierzytelności żony Zygmunta Starego nie przedawniła się, bo przedawnić się zwyczajnie nie mogła. O legitymacji procesowej Hiszpanii: sądzę, że dobrym tropem byłoby przejęcie hiszpańskiej argumentacji w sprawie tego zatopionego złota, to eleganckie retorsio argumenti :) O naszej legitymacji procesowej: przydałby się testament Bony. Ale skoro część została spłacona, to mamy uznanie długu (dobrze by było zobaczyć jakiś dokument z tym związany). Moze oddac prawa do dlygow firmie windykacyjnej :)